Στο βιβλίο {Οι κορδέλες της δικής μου πραγματικότητας} της αγαπημένης φίλης Αθηνάς Λατινοπούλου, γνωστή ζωγράφος,  βρήκα τη συνταγή για την παραδοσιακή πίτα που έφτιαχνε η γιαγιά της…

Δεν υπάρχουν γραμμένα υλικά…τα υπολόγισα  σύμφωνα με την καταπληκτική περιγραφή της Αθηνάς …

Απόσπασμα από το βιβλίο:

…Η γιαγιά μου, λοιπόν, κατέφθανε μετά από μένα στην κουζίνα της, σήκωνε τα μανίκια της και μου έδινε πρώτα αυστηρές διαταγές. Μετά ξεκινούσε με ύφος μεγάλου στρατηγού τη μάχη με το αλεύρι! Πρώτα ετοίμαζε τη ζύμη και μετά τη γέμιση: μια με μελιτζάνες, μια με τυρί ή κρέας, μια με χόρτα ή σπανάκι. Η αγαπημένη μου ήταν με μελιτζάνες και κιμά. Τσιγάριζε τον κιμά με βούτυρο μαζί με λίγο σκόρδο και πολλά κρεμμύδια ψιλοκομμένα και έριχνε μετά το αλάτι, πιπέρι και μαϊντανό. Τα άφηνε να βράσουν λίγο και να “πιουν” τα υγρά τους, ενώ σε άλλο σκεύος σοτάριζε ελαφρά σε λάδι τις μελιτζάνες κομμένες σε κύβους. Τέλος σε ένα κατσαρολάκι έβραζε ψιλοκομμένες ντομάτες, για να γίνουν πηχτή σάλτσα. Τα ανακάτευε όλα μαζί και, αφού πρόσθετε ένα αβγό, η γέμιση ήταν έτοιμη. Το μυστικό, όπως μου έλεγε, ήταν: “Η γόμωση να μην εσ’ πολλά ζωμία”. (Η γέμιση να μην έχει πολλά υγρά). Κρατούσε πολλή ώρα να γίνει μια τέτοια πίτα και η γιαγιά μου κουραζόταν πραγματικά. Αγκομαχούσε στο ζύμωμα, πάλευε με το ζυμάρι, το δίπλωνε , το ξαναδίπλωνε, το πίεζε με τις γροθιές της και μετά το άπλωνε και το άνοιγε με μια βέργα. Έπειτα έκοβε με ένα μαχαίρι ένα στρογγυλό κομμάτι στη μέση της ζύμης και γύρω γύρω την έκοβε σε κομμάτια ακτινωτά, τα οποία στοίβαζε πάνω στο στρογγυλό κομμάτι αλείφοντας ανάμεσα βούτυρο κίτρινο, αγελαδινό, ή λάδι και, τέλος, έπιανε το ζυμάρι και το κτυπούσε σαν να είχαν προηγούμενα. Τρεις φορές το άνοιγε και το έκοβε ακτινωτά  αλείφοντας  το με βούτυρο και κάθε φορά το άφηνε μισή ώρα. “Το ζουμάρ πρέπ’ ν’αναπάεται” (το ζυμάρι πρέπει να ξεκουραστεί), έλεγε. Τα μάγουλά της κοκκίνιζαν και στα μάτια της έβλεπες την ευχαρίστηση του καλλιτέχνη. Γιατί, χωρίς υπερβολή, η γιαγιά μου ήταν καλλιτέχνης. Στη μαγειρική! Στο τέλος φορτωνόταν το ταψί και το πήγαινε στο φούρνο της γειτονιάς, σα σημαιοφόρος σε παρέλαση, με το ταψί προτεταμένο μπροστά και πίσω της, τρεις – τέσσερις γάτες της. Την ακολουθούσαν παντού, όπου και να πήγαινε. Στο μπακάλη, στον μανάβη, ακόμα και στην εκκλησία. Όταν το μεσημέρι έφερνε την ψημένη πίτα στο σπίτι, το ταψί ήταν μισογεμάτο. Όποιος της έλεγε καλημέρα στο δρόμο, ανταμειβόταν με ένα κομμάτι ζεστή πίτα.